Eski ve Yeni

  Lisedeyken duygularımı yazdığım bir defterim vardı kendimle konuşmak gibiydi yazmak.Amaçlarımı hedeflerimi yazmak beni motive ederdi. Bugün o defteri bir taşınma esnasında kaybettiğimi hatırladım. Her hatırladığımda üzülürüm.Sonra uzun süre yazmaktan vazgeçtim, yazılarım tanımadığım insanların elinde okuyorlar diye. Şimdilerde yeniden yazmaya başladım ama bu kez birilerinin de okuması amacıyla yazıyorum ve yayınlıyorum. Geri dönüp baktığımda o zaman nele düşündüğümü okumak bana keyif veriyor.

  Bize anlamsız gelen anlar bile zamanla özlenen anılara dönüşür.Ondandır ki geçmiş hep özlenir. Eski şarkıların, eski dizilerin hep daha güzel olduğunu düşünürüz diğer yandan eski kıyafetler, makyaj tercihleri, mobilya seçimleri geriye dönük bakınca bize çok kötü gelir. 

  Bu sırada tam bir fikir uçuşması yaşıyorum ve reklamların her zaman bizi daha güncel olana modaya alıştırması ve eskiyi beğenmememize neden olduğunu farkediyorum. Eski dizilerin bizde uyandırdığı hissi severiz ancak eski kıyafetlere baktığımızda bunu nasıl giymişim deriz gözümüze çok kötü görünür. Aslında insan doğası gereği alışık olduğunu daha çok sever alışılmışın dışına çıkmakta zorlanır. Ancak reklamlar, pazarlama ve satış politikaları bizleri yeni çıkan bir ürüne alıştırır sürekli gözümüze sokar onun daha güzel olduğuna inanırız. Peki sizce bunun önüne geçmek mümkün mü, tüketim çılgınlığına dur demek mümkün mü? Ben artık zor olduğuna inanıyorum. Yeni bir ayakkabı alıyorum bu çok güzel uzun bir süre bunu giyerim diye düşünüyorum sonra yeni bir model çıkıp instagramda reklamlarda sürekli karşıma çıkıyor ve ben elimdekini artık o kadar güzel görmüyorum.